Verhaal van de Blinden en het Paard
'Voorbij Ghor was een stad wiens inwoners allemaal blind waren. Op een dag kwam er een koning met zijn hofhouding en leger naar deze stad en zette daar zijn kamp op. Deze koning bezat paarden, die hij gebruikte om ontzag af te dwingen bij de mensen. De mensen stonden te popelen om de paarden te zien en sommige blinden renden vooruit om te ontdekken wat het was. En omdat ze geen idee hadden wat de vorm of het uiterlijk van een paard was, verzamelden ze informatie door een gedeelte ervan te betasten. Ieder van hen dacht dat hij het begrepen had.
Toen ze met het nieuws terugkwamen bij hun stadgenoten werden ze onmiddellijk omgeven door mensen die nauwelijks konden wachten om van hen – die het zelf verkeerd begrepen hadden – te horen wat ze dachten dat de waarheid was. Ze stelden vragen over de vorm en het uiterlijk van de paarden en ze luisterden naar wat hen daarover werd verteld.
De man die het oor had aangeraakt werd gevraagd om de aard van een paard te beschrijven en hij zei: “Een paard is een klein recht ding, zo groot als een hand en het wappert de hele tijd in de wind.” Degene die de neus had aangeraakt zei: “Ik weet wat het is. Het paard is zacht en rond en het maakt een zachte warme wind. Het heeft enkele lange haren en af en toe komt er een golf voorbij net als op de zee.” Degene die een poot had onderzocht zei: “Een paard is krachtig en stevig, zoals een pilaar.” De laatste had de staart gevoeld en die zei: “Ik weet het, het paard is net zoals een slang maar dan met heel lang haar erop, zoals de manen van een leeuw.”
Ieder van hen had op de tast een gedeelte van het lichaam van het paard onderzocht, maar geen van hen had daardoor een juist beeld van het gehele lichaam gekregen. In plaats daarvan vormden ze allemaal hun eigen waarheid van het geheel, maar die voorstellingen waren niet juist.”
Dit verhaal is een vrije interpretatie van een bekend soefi-verhaal uit de twaalfde eeuw. De moraal van het verhaal is het volgende: Onze opvatting over de werkelijkheid is maar beperkt. Of anders gezegd: het beeld dat we vormen van de werkelijkheid op basis van onze zintuiglijke waarnemingen schiet altijd tekort. Het is dan ook een illusie te denken dat de waarheid die wij ervaren ‘de echte waarheid’ is. Onze perceptie is per definitie onvolledig.
Voor ieder van de blinden was het onmogelijk om zoiets groots als een paard waar te nemen en zich een beeld te vormen van ‘het paard als geheel’. Zo is het voor ons ook onmogelijk om de dynamiek binnen het universum te overzien en inzicht te verkrijgen in het geheel. Alle beschrijvingen van het Universum, de Kosmos, de Bron, God, Allah …. die we aantreffen in verschillende tradities zijn in feite allemaal stukjes van dat geheel. Precies daarom is niemand fout maar is elke waarneming beperkt en onvolledig.
En daar moeten we mee rekening houden, bij onszelf en in onze perceptie van de wereld om ons heen!
